Węgrzy i o Węgrach
Tak zatytułowany był „Akcent” nr 1 z 1986 roku. Zaprezentowaliśmy wówczas licznych węgierskich pisarzy, omówiliśmy istotne zjawiska we współczesnej węgierskiej kulturze, a w tekstach historyków oświetlone zostały na nowo niektóre problemy wspólnej, polsko-węgierskiej przeszłości.
Autorzy i tematy węgierskie pojawiają się później w każdym roczniku „Akcentu” – można rzec, że to jedna z naszych „specjalności”: żadne inne polskie czasopismo literackie nie poświęcało Węgrom tyle uwagi.
Orientację w tej dziedzinie zawdzięczamy naszym przyjaciołom znad Dunaju, a pośród nich szczególnie Istvánowi Kovácsowi – poecie, historykowi i tłumaczowi polskiej literatury. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych interesującymi publikacjami zaowocowała współpraca „Akcentu” z redakcją debreczyńskiego miesięcznika „Alföld”. W ostatnich latach zarówno dla Węgrów, jak dla Polaków ważne były pytania o przyszłość kultury w naszych krajach w związku z wejściem do Unii Europejskiej. Opinie na ten temat, zaprezentowane przed rokiem na międzynarodowej konferencji w Budapeszcie, przedstawiliśmy polskim czytelnikom w poprzednim numerze „Akcentu”.
Dziś – nawiązując, nie tylko tytułem, do tomu sprzed 18 lat – publikujemy obszerny blok węgierskich tekstów przygotowany we współpracy z redakcją prestiżowego miesięcznika „Magyar Napló”, wydawanego w Budapeszcie organu Związku Pisarzy Węgierskich. Naszemu współdziałaniu patronuje instytucja, która z pewnością nie straciła racji bytu mimo rozszerzenia Unii Europejskiej: Fundusz Wyszehradzki, powołany przed laty dla wsparcia sąsiedzkich inicjatyw w środkowej części Europy.
