Chiny przełomu XIX i XX wieku oraz sylwetka Lu Xuna
(…)
Po upadku dynastii Qing i utworzeniu Republiki Chińskiej (1912) nawarstwiały się problemy związane z wewnętrznymi tarciami w aparacie władzy i agresywną polityką Japonii. Osłabione Państwo Środka wymagało reform. Studenci powracający ze studiów na Zachodzie oraz grupa intelektualistów kształconych w szkołach typu cudzoziemskiego w kraju stanęli na czele ruchów dążących do uratowania ojczyzny przed katastrofą. Lata 1917-1921 to czasy „fali nowej myśli”: działań podejmowanych przez inteligencję, strajków kupców, robotników i bojkotu japońskich towarów. W roku 1919 powstał tzw. ruch 4 maja, którego zwolennicy sprzeciwiali się krzywdzącym postanowieniom paryskiej konferencji pokojowej (1919-1920) i traktatowi wersalskiemu (1919). Zainicjowany przez pekińskich studentów ruch przyciągnął rzesze Chińczyków. W całym kraju odbywały się wiece, demonstracje oraz strajki studentów i robotników. Jednym z najważniejszych problemów stała się wówczas kwestia przejęcia zachodnich modeli rozwoju, a kolejne lata przyniosły coraz bardziej widoczny konflikt tradycjonalizmu z nowoczesnością. Jednym z wiodących ideologów tamtego okresu był Lu Xun – chiński prozaik, eseista, poeta, teoretyk literatury, pedagog i tłumacz.
(…)
Całość w wydaniu papierowym i na www.nexto.pl albo www.e-kiosk.pl
