Tadeusz Chabrowski – ur. 1934 w Złotym Potoku koło Częstochowy, zm. 2016 w Nowym Jorku. Studiował w Instytucie św. Pawła w Krakowie. W roku 1961 wyjechał do USA, przez lata mieszkał w Nowym Jorku, gdzie do przejścia na emeryturę pracował jako optyk. Debiutował w 1960 r. w „Tygodniku Powszechnym”. W Londynie nakładem Oficyny Poetów i Malarzy ukazały się jego Madonny (1963) i Lato w Pensylwanii (1965). Następne zbiory wierszy: Drzewo mnie obeszło (1973), Wiersze (1975), Nowy drewniany rower (1993), Panny z wosku (1992), Miasto nieba i ziemi (1994), Zakwitnę wieczorem (1996), Gałąź czasu. A Branch of Time (1996), Kościół pod słońcem (1998), Zielnik Sokratesa (2005), Muzy z mojej ulicy (2006), Dusza w klatce (2006), Mnisi, czyli nierymowane strofy o cnotach (2008), Poezje wybrane (2009), Magister Witalis (2011), Vermont (2013), Dom w chmurach (2016), Nitka nieskończoności (2016). Opublikował także powieści Skrawki białe go habitu (2010) i Białe nieszpory (2012). Dwukrotny laureat Nagrody Fundacji Kościelskich. Publikował w paryskiej „Kulturze”, londyńskich „Wiadomościach” i warszawskiej „Więzi”; od wielu lat związany z „Akcentem”. Był ojcem Tomka i dziadkiem Łukasza i Chloe.
