Anna Frajlich – ur. 1942 w osadzie Katta Tałdyk w Kirgiskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, gdzie w czasie II wojny światowej przebywała jej matka, oboje rodzice pochodzili ze Lwowa. Po zakończeniu wojny zamieszkała z rodziną w Szczecinie. Następnie przeniosła się do Warszawy, gdzie ukończyła filologię polską na UW. Wyemigrowała z Polski wraz z mężem i synem w 1969 r., a w 1970 r. osiadła w Nowym Jorku. Proces ten ilustruje korespondencja Felicji Bromberg, Anny Frajlich i Władysława Zająca wydana w tomie Po Marcu – Wiedeń, Rzym, Nowy Jork (2008; omówienie w „Akcencie” 2008 nr 4). Poetka, prozaiczka, literaturoznawczyni. Debiutowała w 1958 r. jednocześnie w Warszawie w „Naszym Głosie” – polskim dodatku do żydowskiego pisma „Fołks-Sztyme”, i w „Głosie Szczecińskim”. W latach 60. związana z Forum Poetów „Hybrydy”. Na emigracji publikowała wiersze, eseje i artykuły w londyńskich „Wiadomościach”, w paryskiej „Kulturze”, a także w nowojorskim „Przeglądzie Polskim” i „Tygodniku Nowojorskim”. Przez kilka lat współpracowała z Radiem Wolna Europa, przygotowując materiały kulturalne. Pierwszy tom poetycki Aby wiatr namalować wydała w 1976 r. w Londynie, w oficynie Stanisława Gliwy. Kolejne to: Tylko ziemia (1979), Indian Summer (1982), Który las (1986), Drzewo za oknem (1991), Between Dawn and the Wind – Pomiędzy świtem i wiatrem (1991 i 2006, przekład i oprac. Reginy Grol), Ogrodem i ogrodzeniem (1993), Jeszcze w drodze (1994), W słońcu listopada (2000), Znów szuka mnie wiatr (2001), dwujęzyczne francuskie wydanie Le vent, a nouveau me cherche (2003 i 2012, przekład Alice Catherine Carls), Łodzią jest i jest przystanią (2013), W pośpiechu rzeka płynie (2020); cztery pierwsze tomy emigracyjne zostały wznowione w dwóch woluminach w latach 2016 i 2018 przez Wydawnictwo Forma ze Szczecina. W 2007 r. w wydawnictwie Rodopi (Amsterdam/Nowy York) ukazała się jej monografia The Legacy of Ancient Rome In The Russian Silver Age obrazująca dziedzictwo starożytnego Rzymu w srebrnym wieku rosyjskiej poezji. W Polsce ogłosiła także zbiór opowiadań Laboratorium (2010, 2018) i zbiór esejów Czesław Miłosz. Lekcje (2011). W roku 2018 ukazał się wybór jej wierszy w przekładzie Marcina Wyrembelskiego na język włoski Un oceano tra di noi oraz wydana została monografia zbiorowa poświęcona jej twórczości „Tu jestem/zamieszkuję własne życie”. Studia i szkice o twórczości Anny Frajlich pod redakcją Wojciecha Ligęzy i Jolanty Pasterskiej. W 2021 r. opublikowano zbiór jej poezji Ім’я батька (Imię ojca) w przekładzie Wasyla Machny na język ukraiński oraz El tiempo no es un collar de perlas w przekładzie Elżbiety Bortkiewicz na język hiszpański. W latach 1982-2016 prowadziła zajęcia z języka polskiego oraz literatury polskiej XIX i XX w. na Columbia University (doktorat ze slawistyki obroniła w New York University), interesuje się literaturą w ujęciu komparatystycznym. Obecnie jako Senior Lecturer Emerita związana jest z Instytutem Harrimana na Columbii. Opublikowała eseje i prace naukowe na temat twórczości Wisławy Szymborskiej, Czesława Miłosza, Henryka Grynberga, Józefa Wittlina i Michała Choromańskiego. Od lat 90. stale współpracuje z pismami w Polsce: „Akcentem”, „Migotaniami”, „Kurierem”; jej wiersze ukazywały się także w „Tygodniku Powszechnym”, „Kwartalniku Artystycznym”, „Odrze”, „Więzi”, „Pograniczach”, „Wyspie” oraz w wielu antologiach i – w przekładzie Rossa Ufberga – w kilku pismach anglojęzycznych, takich jak „Habitus” czy „Modern Poetry in Translation”. Eseje publikowane były w „Plusie Minusie” (pod red. Elżbiety Sawickiej), w „Dekadzie” oraz w tomach zbiorowych, m.in.: Rodzinna Europa. Pięć minut później (2011), Obecność. Wspomnienia o Czesławie Miłoszu (2013). W 2020 r. w Bostonie wydany został tom jej esejów The Ghost of Shakespeare w opracowaniu Ronalda Meyera. Laureatka Nagrody Fundacji Kościelskich (1981), Nagrody Fundacji Władysława i Nelly Turzańskich (2003), Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (2015), konkursu Wybitny Polak w USA 2017 w kategorii kultury, Susanne Lotarski Distinguished Achievement Award przyznanej przez Polski Instytutu Naukowy w Ameryce, PIASA (2021) oraz Nagrody im. Oscara Haleckiego przyznanej przez Polish American Historical Association (PAHA). Uhonorowana tytułem Ambasadora Szczecina (2008). Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2002), Medalem Jubileuszowym 100-lecia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II (2020), Medalem Uniwersytetu Szczecińskiego przyznanym na wniosek Rady Naukowej Instytutu Literatury i Nowych Mediów (2020).
