Tadeusz Chabrowski
Pory roku
Klękam na zaoranym polu, kciukiem
dotykam nieba – gdzieś pomiędzy jednym obłokiem
a drugim jest Nieskończony – na pewno jest
– i proszę mi nie przerywać;
jest jak nawałnica w wąwozie, wymiata stęchliznę
jesieni,
jest kiedy porom roku zmienia bieg godzin;
w sierpniu widać Jego kolorowy pióropusz na słońcu,
w marcu rąbek płaszcza w pobliżu Wenus,
w grudniu siada na ogromnym krześle
pośrodku niedołężnych księżyców.
Jako rekonwalescent ledwie poruszam palcami lewej stopy,
ale wzrok mam dobry i razem z jaskółkami krzyczę
głośno o tym, co widziałem.
Metų laikai
[Pory roku]
Klūpau išvagotam lauke, nykščiu
liesdamas dangų – kažkur tarp vieno ir kito
debesies yra Begalinis – iš tikro yra
– ir prašau išklausyti –
yra, kaip liūtis tarpeklyje, iššluojantis
rudens puvėsius,
yra, sulig metų laikais keičiantis valandų bėgsmą;
rugpjūtyje regim spalvotą Jo plunksną saulėj,
kovą apsiausto kraštelis beveik liečias Veneros,
gruodį įsitaiso milžiniškame krėsle
tarp vargingų mėnulių.
Kaip ir dera vos atsigavusiam ligoniui, judinu kairės
kojos pirštus,
bet regėjimas mano geras, ir kartu su kregždėm skardžiai
šūkčioju apie tai, ką regėjau.
Przełożył Antanas A. Jonynas
Gromnica w doniczce
Żółta, ulepiona z wosku,
z muzyką pszczół i szerszeni w środku,
w doniczce po białej hortensji
– teraz, na ostatnią godzinę, jest świadkiem
umierania;
może prosić śmierć, by jak najszybciej
odkleiła duszę od ciała,
nakryła prześcieradłem śniegu,
zepchnęła ze skalistej krawędzi do piekła,
owinęła wiatrem, wysłała promieniem
do najbliższej uciekającej gwiazdy;
na pierwszym skrzyżowaniu Drogi Mlecznej
gdy zniknie, gromnica sama zgaśnie.
Grabnyčia vazonėlyje
[Gromnica w doniczce]
Geltona, nulipinta iš vaško,
su bičių ir širšių muzika viduje,
buvusios hortenzijos vazonėlyje
– dabar, paskutiniąją valandą, jinai mirimo
liudininkė;
galiu prašyti mirties, kad kuo greičiau
atskirtų kūną nuo sielos,
užklotų sniego antklode,
nustumtų nuo uolėtos briaunos į pragarus,
suvystytų vėju, išsiųstų spinduliu
lig artimiausios sprunkančios žvaigždės;
kur pirmoj Paukščių Tako sankryžoj
pranyks, grabnyčia pati išblės
Przełożył Antanas A. Jonynas
* * *
Jeśli śmierć ma nadejść i odebrać mi to,
co już raz przeżyłem, co było moje,
to wolę, żeby moja pamięć błądziła ze mną,
gubiła fragmenty z życia, znajdywała je
pomylone z krzesłami, ukryte w rozszerzonej
źrenicy kota, przykryte kapeluszem-budką,
przylepione na ścianie, spadające z obłoku,
– bym nie odszedł na zawsze,
przysypany rudym mrokiem nicości,
jak cały nasz świat.
* * *
[Jeśli śmierć ma nadejść…]
Jei mirtis turi ateit ir atimt iš manęs tai,
ką jau esu patyręs, kas man priklausė,
tai mano atmintis verčiau teklajoja su manimi,
išbarsto gyvenimo fragmentus, atranda juos,
pasimetusius tarp kėdžių, pasislėpusius išsiplėtusiam
katės vyzdyje, pridengtus skrybėle,
prilipusius prie sienos, krentančius nuo debesies,
– kad nenumirčiau,
užbertas rusva nebūties prieblanda,
kaip visas mūsų pasaulis.
Przełożył Antanas A. Jonynas
Odistoczenie
nawet nie wiem, czy to była sala operacyjna
czy klasztorna kaplica, czekałem na cud
uzdrowienia, zrośnięcie się chrząstek kręgosłupa,
jedzonych przez raka, z chrząstakami nadziei i wiary,
na pogodzenie szaleństwa i rozsądku,
na ciepły deszcz łaski, na nieostudzoną jeszcze
gwiazdę z nieba;
ale cudu nie było,
obudziłem się na cmentarzu Św. Rocha,
z hortensją świeżo zakopaną w nogach,
z plikiem gazet pod głową, w zatęchłych
suterynach nierzeczywistości – odistoczony,
obok pokaleczonych palców ręki bożej,
w królestwie pędraków i dżdżownic.
Esybės praradimas
[Odistoczenie]
net nežinau, ar tai buvo operacinė
ar vienuolyno koplyčia, laukiau išgijimo
stebuklo, vėžio ėdamų stuburo slankstelių
suaugant su vilties ir tikėjimo slanksteliais,
beprotybės susitaikymo su protu,
šilto malonės lietaus, dar nesustingusios
žvaigždės danguje;
bet stebuklo nebuvo,
nubudau Šv. Roko kapinėse,
su ką tik užkasta hortenzija prie kojų,
su laikraščių gniužulu po galva, pridvokusiuose
nerealybės pusrūsiuose – netekęs žmogiškosios esybės,
prie suluošintų dievo rankos pirštų,
vikšrų ir sliekų karalijoj
Przełożył Antanas A. Jonynas
Woody Allen twierdzi
że żyjemy w złych czasach,
często psychiatrzy w szpitalu plączą druty,
do których nas podłączają,
najzdrowsi atleci ulegają atakom histerii;
ksiądz katecheta,
który nie potrafi odróżnić parafialnej sekretarki
od dwóch jaj ugotowanych na miękko,
jest pozwany przed sąd biskupi za cudzołóstwo;
astronauta, który został zaproszony na konferencję
agencji turystycznych do San Francisco,
jest oskarżony przez hotelową sprzątaczkę
o molestowanie jej przemęczonej ostrygi;
bywają jeszcze większe skandale:
kiedy hakerom uda się podsłuch rozmowy papieża
z prezydentem Stanów Zjednoczonych
na temat dziesięciny, jaką trzeba płacić za dusze
potępionych, którym nie udzielono stałego pobytu
w niebie, każdemu obywatelowi
otwiera się wtedy nóż rozgoryczenia w kieszeni.
Woody Allenas teigia
[Woody Allen twierdzi]
kad gyvename blogais laikais
dažnai psichiatrai ligoninėje supainioja laidus,
prie kurių mus prijungia,
sveikiausius atletus ištinka isterijos priepuoliai;
vyskupo teismas kunigą katechetą,
neskiriantį parapijos sekretorės
nuo dviejų minkštai virtų kiaušinių,
kaltina svetimavimu;
viešbučio valytoja astronautą,
pakviestą į turizmo agentūrų
konferenciją San Franciske,
apkaltina priekabiavimu / išprievartavimu / kalbama,
kad vertė ją santykiauti
prie jos pervargusios „austrės“
būna dar didesnių skandalų:
kai hakeriams pavyksta nuklausyti popiežiaus pokalbių
su Jungtinių Valstijų prezidentu
apie dešimtinę, kurią reikia mokėti už sielas
pasmerktųjų, negavusių teisės nuolat gyventi
danguje, tada kiekvienam piliečiui
atsilenkia kišenėje nuoskaudos peilis.
Przełożył Vytas Dekšnys
