Wojciech Młynarski

Wojciech Młynarski – ur. 1941 w Warszawie, zm. 2017 tamże. Autor tekstów piosenek (około 2 tys.), poeta, satyryk, artysta kabaretowy, dramaturg, scenarzysta, reżyser teatralny, librecista, piosenkarz, kompozytor i tłumacz. Absolwent filologii polskiej, początkowo związany z kabaretami warszawskimi (Hybrydy, Dreszczowiec, Dudek, Owca).
W 1963 r. na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobył wyróżnienie za utwór Ludzie to kupią. Rok później otrzymał dwie pierwsze nagrody za piosenki Spalona ziemia i Z kim tak ci będzie źle jak ze mną z muzyką Romana Orłowa, wykonane przez Kalinę Jędrusik. Potem zwyciężał wielokrotnie. Od 1965 r. również sam wykonuje swoje utwory.
Autor programów kabaretowych (m.in. Róbmy swoje, Hemar); librett operowych (Henryk VI na łowach, Kalmora – muz. Karol Kurpiński) i musicalowych (Cień, Awantura w Recco – muz. Maciej Małecki; Wesołego powszedniego dnia, Nędzy uszczęśliwionej epilog – muz. Jerzy Derfel; Niedopasowani, czyli Goliath i Wieloryb – współautor Krzysztof Dzikowski, muz. Marek Sart), piosenek literackich i kabaretowych o charakterze refleksyjnym i satyrycznym, często z aktualnym podtekstem politycznym (W co się bawić – 1967, Ballada o dzikim zachodzie, Po co się denerwować, W Polskę idziemy – 1972, Życie, kocham cię nad życie – 1986). Na łamach „Akcentu” ogłosił wiele swoich utworów oraz tłumaczeń piosenek Włodzimierza Wysockiego, Jacques’a Brela i Bułata Okudżawy. Jest też twórcą scenariuszy i tekstów piosenek do telewizyjnych widowisk muzycznych Butterfly Cha-Cha (muz. Marek Sart), Śpiewy historyczne, Dziewczyny bądźcie dla nas dobre na wiosnę, Tradycyjna składanka, Ściany między ludźmi i Czy czasem tęsknisz oraz cyklu programów Z kobietą w tytule. Występował jako narrator filmowy i aktor (m.in. w serialu Janusza Łęskiego Rodzina Leśniewskich). Jego utwory były często wykorzystywane w polskich serialach telewizyjnych i filmach (m.in. w Wojnie domowej, Stawce większej niż życie, Pannie z mokrą głową i Szaleństwach Panny Ewy).
Pisał teksty dla takich artystów, jak: Michał Bajor, Hanna Banaszak, Ewa Bem, Halina Frąckowiak, Edyta Geppert, Anna German, Wiesław Gołas, Krystyna Janda, Irena Jarocka, Kalina Jędrusik, Krystyna Konarska, Halina Kunicka, Krzysztof Krawczyk, Dana Lerska, Grażyna Łobaszewska, Alicja Majewska, Krystyna Prońko, Łucja Prus, Maryla Rodowicz, Irena Santor, Jarema Stępowski, Grażyna Świtała, Zbigniew Wodecki, Andrzej Zaucha, a także następujących zespołów: Alibabki, Dwa Plus Jeden, Ptaki, Quorum, Skaldowie.
Tłumaczył teksty piosenek m.in. Charles’a Aznavoura, Georges’a Brassensa, Jacques’a Brela, Marleny Dietrich, Bułata Okudżawy, Włodzimierza Wysockiego (spektakle w „Ateneum”) i librett (m.in. musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice’a Jesus Christ Supersta). Przełożył piosenki do musicali Huśtawka, Fantasics, Chicago i Kabaret.
Wybrana dyskografia: Wojciech Młynarski śpiewa swoje piosenki (1967), Dziewczyny bądźcie dla nas dobre na wiosnę (1968), Obiad rodzinny (1970), Recital ’71 (1971),Szajba (1980), Młynarski w Ateneum (1986), Jeszcze w zielone gramy (1989), Młynarski w Paryżu (1989), Piosenki… ballady… (1995), Róbmy swoje ’95 (1995), Złota Kolekcja – Absolutnie (2000), Prawie całość (5 płyt; 2001), Niedziela na Głównym. Gala 2001 (2002), Zamknięty rozdział (2003), Młynarski i Sent. Jesteśmy na wczasach… na żywo 2001 (2004), Czterdziecha (2005), Od piosenki do piosenki. Gwiazdozbiór muzyki rozrywkowej (2006), Pogadaj ze mną (piosenki Wojciecha Młynarskiego i Włodzimierza Nahornego (2008). W połowie lat 90. recitale Robimy swoje i Wieczór liryczny zostały wydane na kasetach VHS.
Wybrane książki Wojciecha Młynarskiego i o nim: W co się bawić (1983), Róbmy swoje (1984), Jeszcze w zielone gramy (1988), Robię swoje (1999), Moje ulubione drzewo, czyli Młynarski obowiązkowo (2007); Dariusz Michalski: Dookoła Wojtek. Opowieść o Wojciechu Młynarskim (2008), Piotra Derlatka: Poeci piosenki 1956-1989. Agnieszka Osiecka, Jeremi Przybora, Wojciech Młynarski i Jonasz Kofta (2012). W „Akcencie” pisał o nim Bogusław Wróblewski (Stańczyk i Kubuś w jednym stali dziele, 2007 nr 2).
Wielokrotnie nagradzany na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole: wyróżnienia za Pożegnanie szansonistki i Ulicę Żabią (1963), dwie pierwsze nagrody za Z kim tak ci będzie źle jak ze mną w kategorii piosenek rozrywkowych i tanecznych oraz za Spaloną ziemię w kategorii piosenek aktorsko-literackich (1964), pierwsza nagroda za Światowe życie i Polską miłość (1965) w kategorii piosenek estradowych i kabaretowych, nagroda specjalna za Trochę miejsca oraz nagroda dla najlepszego wykonawcy piosenki studenckiej (1965), nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za Po prostu jestem i Jesteśmy na wczasach oraz nagroda dziennikarzy za W co się bawić (1967), nagroda Polskiego Radia za Czekam tu (1969), nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za Ach, co to był za ślub (1970), za W Polskę idziemy, drodzy panowie (1971), za Tango retro oraz nagroda publiczności (1975), druga nagroda za Kocham się w poecie (1977), druga nagroda za Gram w kiepskiej sztuce (1978), Nagroda Studia Gama za Żyj kolorowo (1979), druga nagroda w koncercie Premiery za Jeszcze się tam żagiel bieli (1980), wyróżnienie za Dla nowej miłości (1985), pierwsza nagroda w koncercie Premiery za Odkryjemy w sobie miłość nieznaną oraz wyróżnienie za Gram o wszystko (1986), druga nagroda w koncercie Premiery za Marsz samotnych kobiet oraz nagroda Przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu za wybitną twórczość literacką i jej prezentację na festiwalach opolskich (1987), nagroda dziennikarzy za współtworzenie tradycji festiwalu (1988), wyróżnienie za Moją cierpliwo (1991), Grand Prix i Diamentowy Mikrofon (2008).
Inne wybrane nagrody i odznaczenia: pierwsza nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot za Po prostu jestem (1967), nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i TV (1980), Kalisz – 20. Kaliskie Spotkania Teatralne – wyróżnienie za teksty kupletów w przedstawieniu Bogusławski Wincentego Rapackiego w Teatrze Nowym w Łodzi (1980), nagroda artystyczna Solidarności za recital Róbmy swoje (z Jerzym Derflem) (1982), nagroda Srebrna Lira na festiwalu w Bratysławie (1984), Metronom ’87 za całokształt pracy artystycznej (1987), nagroda I stopnia ministra kultury i sztuki za całokształt twórczości estradowej (1987), nagroda prezydenta m.st. Warszawy za cykl przedstawień śpiewanych na scenie Teatru Ateneum (1989), nagroda ministra spraw zagranicznych (1990), Metronom ’91 za całokształt pracy artystycznej (1991), nagroda Programu III Polskiego Radia im. Mateusza Święcickiego (1993), Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady Prometeusz za wybitne osiągnięcia w sztuce estradowej (1994), Super Wiktor (1997), tytuł mistrza mowy polskiej w 4. Konkursie Mistrz Mowy Polskiej (2004), Złote Berło, nagroda Fundacji Kultury Polskiej (2008), Złoty Fryderyk, nagroda Polskiej Akademii Fonograficznej za całokształt dokonań artystycznych (2011); Złoty Krzyż Zasługi (1981), Honorowa Odznaka ZAiKS-u (z okazji 75-lecia ZAiKS-u; 1993), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2000), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2007), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011).
Na jubileusz czterdziestolecia pracy artystycznej Wojciecha Młynarskiego Magda Umer przygotowała w 2003 r. w Teatrze Ateneum widowisko Młynarski, czyli trzy elementy z jego utworami. Na tej samej scenie w listopadzie jubilat dał cykl występów pod tytułem Czterdziecha. W 2013 r. odbyła się I edycja Festiwalu Twórczości Wojciecha Młynarskiego w Sopocie z udziałem artysty.
Był żonaty z Adrianną Godlewską. Ich dziećmi są prezenterki telewizyjne: Agata Młynarska-Kieniewicz i Paulina Młynarska-Moritz, oraz syn Jan.