Adam Marczak. Wiersze

Spis treści numeru 1-2/2002

Corpus delicti

dzisiaj znowu
próbowałem
zmyć szaro-zieloną
krew z twego
trupa
uporczywie tkwiącą
na mych dłoniach

może jestem jeszcze jedną
lady tą prawdziwą
wracającą wciąż na miejsce
zbrodni
wiedziony kradzionym światłem
żeńskiej twarzy lunatyka

zbrodni obrzucenia cię
20 lat temu
błotem
gdy byłeś w twym jedynym
jasnym płaszczu w ogrodzie
babci Emilii której
tak szczerze nienawidziłeś
za to że
ja tak bardzo ją kochałem

zbrodni kradzieży
twej otłuszczonej
burej i gnijącej
z przeznaczeniem na relikwię
wątroby
i wyrwania twych
zawsze pełnych
kiszek
na zapas
na czas wojny

i zbrodni wyrzucenia cię
z twego domu
gdzie przyszedłeś już po śmierci
mówiąc że właśnie wróciłeś
z wakacji na Balearach

ja zdążyłem ułożyć sobie
życie
nie ma w nim miejsca dla żywego ciebie
przecież byłem na twoim pogrzebie
więc kazałem ci odejść
Tato

matka szczypała mnie że to jawa
ty płakałeś mówiąc tak nie można
nie pierwszy raz przeze mnie
może ostatni na pocieszenie
wieczne odpoczywanie
racz ci dać Panie

 

Więcej wierszy w papierowym wydaniu „Akcentu”.