Dominik Opolski (1946-2017)
(…) Usiłuję
sens dla siebie stanowić
sam – i uznać się za istniejącego
Dominik Opolski: Uczucia zakaźne
4 października 2017 r. zmarł po ciężkiej chorobie Dominik Opolski, nasz przyjaciel, znakomity poeta, aforysta, rysownik, krytyk sztuki i literatury. W latach 1981-2000 był redaktorem „Akcentu” (kierował działem poezji), potem – do końca życia – stałym współpracownikiem. W prasie debiutował jako poeta w 1964 r. Opublikował m.in. zbiory wierszy i aforyzmów: Bohater (1977), Poczekalnia (1978), Przechowalnia bagażu (1980, Nagroda im. J. Czechowicza), Kto pyta, błądzi z innymi (1983), Tresowanie przynęty (1997), Wybudzony z letargu (2016). Słowem wstępnym opatrzył kilkanaście katalogów wystaw plastycznych. Jako grafik zaprojektował m.in. obwoluty do ośmiu książek z pierwszej serii Lubelskich Prezentacji Poetyckich (1977). Od ponad dwudziestu lat mieszkał w Lublinie. Wyróżniono go m.in. odznaką Zasłużony Działacz Kultury, „Za zasługi dla Lubelszczyzny” oraz Medalem 700-lecia Miasta Lublin.
Był poetą osobnym – w najlepszym znaczeniu tego słowa – pisał bowiem w sposób na wskroś oryginalny, niepomny na jakiekolwiek mody czy trendy literackie, choć jednocześnie był przecież niesłychanym erudytą, nadzwyczaj błyskotliwym rozmówcą, który przeciwwagę dla chaosu świata widział w nieprzerwanie trwającym akcie poznania oraz kulturze, mającej moc scalania rozproszonych sensów, znaczeń i wartości. Takich ludzi nie ma już dziś wielu, z tym większym smutkiem przyjmujemy Twoje, Dominiku, odejście.
Przyjaciele z „Akcentu”
