Dominik Opolski
Wózek
Przymierze z kołem przeciw nim się zwróci
Obręcz źrenicy skurczy się przed świtem
I oślepieni twarzy swych odbiciem
Nie dojrzą w lustrze, że w wózku są skuci –
Świat ten nie wyjdzie za horyzont koła
Pozorna wolność toczy się wyzwaniem;
Głosząc przymierze z wiecznym wędrowaniem
Próbują schwycić echo, co w nich woła –
Na wózku ślad swój odcisnęła stopa
Pozostawiając skórę do żył zdartą
Musi pilnować uchodzącej siły:
– W bezładnym pędzie nie dostrzeżesz tropu
Po którym mógłbyś wejść w przestrzeń
– Otwartą
Jak samobójca –
po podcięciu żyły.
Wägelchen
[Wózek]
Sie sind eins mit dem Rad, das sich dreht gegen ein
Ziel in ihren Augen Das erste Licht, das auf sie
Fiel, würde ihre Pupille blenden und sie sahen nicht
Die eine Fessel, die jeden hält im kleine Wagen –
Diese Welt bleibt immer diesseits ihrer Spur
Freiheit herrscht nur zwischen den Durchsagen;
Wie soll man je das Echo hören im kleinen Wagen
Sie erneuern den Bund mit jedem Schlag der Uhr –
Wägelchen im Staub des Schnitters
Er läßt seine gegerbte Haut zurück, zerrieben
Bis auf die Sehnen mißt er das Sinken der Dinge:
– Wen Wagen und Weg wiegen, der sieht nicht
Das Spurlose, das ihn hinübernähme ins Blaue
– Das offen liegt
Wie eine Ader –
geöffnet mit der Klinge.
przełożył Radjo Monk
